Jednom posebnom prijatelju..
Ko zna koliko puta cu se jos od njega u sebi rastati
ali svaki put bice kao da je prvi..
i taj osjecaj beznadja da stojim pred ambisom
koji se raduje mome padu
nikad hladniji i nikad jaci
ne moze jecati onoliko
koliko mi dusa jeca u potrazi za drvetom
sto dahce pod mojim zagrljajem kao on
a nestasna kosa pozeli vezati me za tlo
i njine oci sto ne znaju da kroz nju gledaju mene..
vjecno bice oslikane na nebu pod kojim spijem
Ne, ne spijem,
to je samo huk zelje u krvi koja navire
u nadi da ce njegova sjena podstaci nekog drugog covjeka
da voli me bolje i njeznije od njina duha..
jer ono sto od njega osta' duh je samo
sto pepelu se vrnu jer od pepela i nastao je..
<3>
